Jak podróż pociągiem zmieniła moje życie
To był gorący czerwcowy dzień. 10 lat temu, w moje dwudzieste urodziny.
Pociąg TLK Sztygar, o jakiejś nieludzkiej porannej porze wyjeżdżał z Lublina. Razem z kolegą postanowiliśmy kupić bilet weekendowy (czy tam podróżnika, nie pamiętam jak on się wtedy nazywał) i pojechać do Katowic. Po co? To dość długa historia, ale postaram się ją skrócić…
W tamtym okresie miałem ogromną fazę na zespół Dżem (w sumie nadal uwielbiam ich utwory, ale już nie aż tak fanatycznie). Wiecie, wszystkie piosenki mogłem wam śpiewać z pamięci, przeczytałem wszystkie możliwe książki na temat zespołu i ich nieżyjącego wokalisty… No trochę jak z fanatykiem wędkarstwa. Postanowiłem więc, że idealnym pomysłem byłoby odwiedzenie grobu Ryszarda Riedla, zapalenie znicza i takie tam. Pomysł rzucony chyba na serwisie „grono.net” (już nieistniejącym), początkowy odzew był duży, koniec końców pojechał ze mną jeden kolega.
Wylądowaliśmy w tych Katowicach, szukałem smogu, kominów, kopalnianych szybów i węgla rozsypanego na ulicy, bo przecież tak właśnie powinien wyglądać Śląsk. Trochę mi się ten obraz nie zgadzał z tym, co zastałem no ale trudno. To był nasz pierwszy raz w tym mieście, więc potrzebowaliśmy przewodnika. Z tym akurat nie było problemu, bo jak przystało na dziecko internetu – korespondowałem z różnymi ludźmi z różnych miast, a nawet innych krajów, przy pomocy gadu-gadu lub ICQ (to takie komunikatory internetowe, co były przed erą messengera i facebooka). Akurat szczęśliwie od dłuższego czasu pisałem (tak, brzmi to poważnie) z sympatyczną dziewczyną właśnie z Katowic.
Odebrała nas z dworca (ech, katowickie „kielichy”…) i ruszyliśmy szukać autobusu, który zawiezie nas na cmentarz na tyskim Wartogłowcu. Dotarliśmy… Upał taki, że wszystko miałem przyklejone wszędzie. Tu i tam, i tam i tu… Ale misja wykonana, grób znaleziony, znicz zapalony, możemy wracać do domu. Wyglądaliśmy raczej tragicznie. Po drodze wstąpiliśmy jeszcze do piekarni po bułki na kolację. Były tak potwornie gumowe, że ciężko było to zjeść. No ale głód nie wybiera…
Na drugi dzień jeszcze Park Śląski i deszcz, który przemoczył nas wszystkich do suchej nitki. Cóż… Warto było ;)
Później było jeszcze kilka podróży „Sztygarem”, zmiany, dużo zmian w życiu… Od tamtej pamiętnej podróży minęło ponad 10 lat. A z tą sympatyczną dziewczyną, która miała być naszym przewodnikiem od ponad dwóch lat jesteśmy szczęśliwym małżeństwem :)
Polecam podróże pociągiem… Nigdy nie wiesz która zmieni Twoje życie :)
Podobało się? Zapisz się na newsletter!
Otrzymuj prosto na swoją skrzynkę informacje o nowych wpisach i ciekawych akcjach!
10 comments add your comment
Piękna historia. Gratulacje.
Dzięki :)
fajna historia
Byłem też na śląsku ale w jastrzębiu zdroju. a co do pociągu to jakoś polubiłem od kilku lat i powiem szczerze że zaskoczyłem się pozytywnie choć były niezłe historię ale to jest do wybaczenia w porównaniu z przed lat jak było to teraz jest raj.
Przecież 10 lat temu pociągi dalekobieżne nazywały się po prostu Pospieszny ,a nie TLK tak jak teraz ;)
Jak juz chcesz się tak bardzo czepiać szczegółów, to pociągi pod marką TLK jeżdżą od kwietnia 2005 ;)
„szukałem smogu, kominów, kopalnianych szybów i węgla rozsypanego na ulicy” po pierwsze smog jest głównie zimą, po drugie kominy są ale obecnie głównie zastąpione przez niewielkie metalowe konstrukcje z filtrami żeby nie kopciły, kopalniane szyby dobrze widać tylko trzeba być ponad budynkami, rozsypany węgiel? aż takiego syfu u nas nie ma ;-) a poza tym bardzo ciekawa historia
Wiesz, w szkołach kiedyś uczyli o zupełnie innym Ślasku, niż ten który zastałem :)
Czyli nie tylko ja mam swego rodzaju sentyment do Sztygara
Kurde :D wychodzi na to,że sztygar to
wyjątkowy skład.Ja też mam z nim pewną historię,otóż mam rodzinę w Lublinie i pod Lublinem.Raz w roku odkąd pamiętam odwiedzamy ich.No i cóż,ja jako kilkuletni gówniak,bardzo polubiłem pociągi,w ogóle kolej.
Do etapu 2 klasy gimnazjum zbytnio się nie zastanawiałem,co chcę robić w życiu.Ale przyszła 3 klasa,co skłoniło do refleksji,bo przecież trzeba było szukać nowej szkoły.No i zdałem sobie sprawę, że chciałbym być maszynistą.I to jest moja praca marzeń.Temat przedyskutowałem z kilkoma mechanikami i podpowiedzieli mi elektryka,ponieważ kierunków kolejowych w regionie niestety nie było,no a papier jako elektryk na mechanika,to duży plus.
Skończyłem,aktualnie pracuję,jeszcze niestety nie jako mechanik.Odkładam kasę na szkolenie (licencja) i niebawem w końcu je zacznę :D.
Także mój wybór w życiu zawdzięczam Sztygarowi,moim rodzicom bo nie mieliśmy auta :D,no i Bogu (jestem wierzący, i wierzę w jego ingerencję)
Od mojej decyzji w gimnazjum do teraz nic się nie zmieniło.I nie zmieni się.Praca jako mechanik to marzenie.Marzenie,które wkrótce wreszcie będę realizował :) !